Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη τού Αγίου Γερασίμου τού Μεγαλοχωρίτου.
Ο Άγιος Γεράσιμος ο Μεγαλοχωρίτης, κατά κόσμον Γεώργιος Σταθόπουλος (ή Στουρνάρας), γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, το 1787, στο Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας, από ευσεβείς γονείς και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος.
Λόγω της μεγάλης φτώχιας της οικογένειάς του, τον πήρε ο αδελφός του Αθανάσιος, όταν ήταν 11 ετών, στην Κωνσταντινούπολη και τον έβαλε υπάλληλο στο παντοπωλείο κάποιου συντοπίτη του. Κάποια μέρα το αφεντικό του τον έστειλε να πουλήσει γιαούρτια σε πήλινα δοχεία, τα οποία είχε τοποθετήσει μέσα σε ένα χάλκινο ταψί. Όμως καθώς περπατούσε το παιδί σκόνταψε σε μια πέτρα, του έπεσε το ταψί, έσπασαν όλα τα πήλινα δοχεία και χύθηκε το γιαούρτι. Ο μικρός Γεώργιος κάθισε σε μιαν άκρη και έκλαιε γοερά, φοβούμενος τις συνέπειες από το δύστροπο αφεντικό του.
Από ένα αντικρινό παράθυρο τον είδε μια τουρκάλα, σύζυγος ονομαστού αγά, η οποία τον μάζεψε στο σπίτι της, τον παρηγόρησε και του υποσχέθηκε πως, αν ήθελε, θα τον έκανε σαν ένα από τα παιδιά της. Στο τουρκικό σπίτι ο Γεώργιος εντυπωσιάστηκε από την πολυτέλεια και τις ανέσεις και μετά από δύο μήνες δέχτηκε να του κάμουν περιτομή, που σημαίνει ότι εξισλαμίστηκε.
Ζούσε πλέον ως μουσουλμάνος και απολάμβανε τις ανέσεις του πλουσιόσπιτου. Μάλιστα είχε αποκτήσει την αγάπη και την εύνοια του αγά, ο οποίος, ύστερα από δύο χρόνια τον παρέδωσε σε άλλον ανώτατο αξιωματούχο, ο οποίος, λόγω της υπηρεσίας του, ταξίδευε σε όλα τα Βαλκάνια, έχοντας μαζί του, ως πιστό βοηθό του, τον νεαρό Γεώργιο.
Μετά από μια μεγάλη περιοδεία γύρισαν στην Πόλη, όμως η συνείδησή του τον έλεγχε και κάποια στιγμή, κατά θαυμαστό τρόπο, συναισθάνθηκε το μεγάλο λάθος του ν’ αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό και ν’ ασπασθεί τη θρησκεία των μουσουλμάνων.
Γι’ αυτό αποφάσισε να φύγει κρυφά για την πατρίδα του, όπου με συντριβή και μετάνοια, εξομολογήθηκε στον ιερέα του χωριού του και επανήλθε στην Εκκλησία. Σύχναζε σε ένα ερειπωμένο εξωκκλήσι, του Αγίου Γεωργίου, μισή ώρα έξω από το χωριό, όπου προσευχόταν με τις ώρες και έκλαιε ασταμάτητα. Πολλές νύχτες τις περνούσε προσευχόμενος και οδυρόμενος στο εξωκκλήσι.
Αφού πέρασαν τρία χρόνια απόλυτης συντριβής και μετάνοιας, αποφάσισε να πάει στο Άγιον Όρος, στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, όπου υποτάχτηκε σε κάποιον ενάρετο γέροντα, τον Κύριλλο, ο οποίος τον συμβούλευε και τον παρηγορούσε. Του έμαθε και λίγα γράμματα για να διαβάζει ψυχωφελή αναγνώσματα. Τον συνάρπαζε ιδίως το «Νέον Μαρτυρολόγιον», όπου περιέχονταν τα ηρωικά μαρτύρια των Νεομαρτύρων.
Μετά από έναν χρόνο, ζήτησε από τον Κύριλλο να καρεί μοναχός. Ο γέροντας είχε τους ενδοιασμούς του, διότι ήταν σύντομος ο χρόνος της δοκιμασίας του. Τρεις μήνες τον παρακαλούσε με δάκρυα. Τελικά του επέτρεψε και έλαβε το μοναχικό σχήμα και το όνομα Γεράσιμος.
Μετά από τρεις μήνες ο μοναχός Γεράσιμος γνωστοποίησε στο γέροντά του την απόφασή του να πάει να μαρτυρήσει, για να ξεπλύνει το μεγάλο αμάρτημά του. Ο γέροντας φοβήθηκε ότι ήταν δαιμονικός πειρασμός και τον αποθάρρυνε, παρουσιάζοντάς του τις δυσκολίες του μαρτυρίου και τον φόβο ενός νέου εξισλαμισμού. Το ίδιο τον αποθάρρυναν και οι άλλοι πατέρες της Σκήτης.
Αυτό κράτησε τρία χρόνια. Κάποια μέρα, ο Γεράσιμος ζήτησε την ευχή τους να πάει στην πατρίδα του. Εκείνοι κατάλαβαν ότι ζητούσε να πάει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλ’ εκείνος εννοούσε την Άνω Ιερουσαλήμ. Έτσι του έδωσαν την ευχή τους.
Βάδισε ολοταχώς για την Κωνσταντινούπολη και πήγε στο σπίτι του αγά. Εκεί, αφού στάθηκε μπροστά του, ομολόγησε με παρρησία πως ήταν παιδικό λάθος του που εξισλαμίστηκε και πως τώρα που μεγάλωσε μεταστράφηκε ξανά στην πίστη στον Χριστό, στον αληθινό Θεό. Ότι άφησε το σκοτάδι και βρήκε το φως. Ο αγάς σαστισμένος, άρχισε να τον συμβουλεύει ότι είναι επικίνδυνο γι’ αυτή του την πράξη και πως αν γινόταν ξανά μουσουλμάνος, τον περίμεναν τιμές, αξιώματα και πλούτη. Τρεις ημέρες προσπαθούσε ο αγάς να τον μεταπείσει. Όμως μάταια, ο Γεράσιμος είχε πάρει την απόφασή του να χύσει το αίμα του για τον Χριστό.
Τότε ο αγάς τον παρέδωσε σε σεΐχη, να τον αναλάβει εκείνος να τον πείσει. Όμως και πάλι ο Γεράσιμος έμενε σταθερός στη γνώμη του και γι’ αυτό τον παρέδωσε στον τούρκο δικαστή, στον οποίο ομολόγησε και πάλι την πίστη του στον Χριστό.
Οι παριστάμενοι όρμισαν σαν αιμοβόρα θηρία και τον ξυλοκόπησαν άγρια. Κατόπιν τον έκλεισαν σε φυλακή και του έθεσαν στο στήθος έναν βράχο. Έμεινε εκεί δέκα ημέρες, χωρίς να πάθει τίποτα! Κατόπιν τον ανέκριναν για δεύτερη φορά, αλλά ο Γεράσιμος δήλωσε φωναχτά, με όλη τη δύναμή του: «Τον δε γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό ουδέποτε Τον αρνούμαι, ακόμα κι αν με καταδικάσεις σε χιλιάδες θανάτους!». Ο δε δικαστής οργισμένος έβγαλε την απόφαση: θάνατος δι’ αποκεφαλισμού.
Τον παρέλαβαν οι δήμιοι και τον οδηγούσαν στο Μπαμπά Χουμπάι, κοντά στην Αγιά Σοφιά. Στο δρόμο τον παρακινούσαν να εξισλαμισθεί για να σωθεί, αλλ’ ο άγιος δεν τους έδινε σημασία. Ζητούσε συγχώρεση από τους περαστικούς Χριστιανούς. Τη στιγμή της εκτέλεσης του ζητήθηκε να γονατίσει.
Ο μάρτυρας αναφώνησε: «Μνήσθητί μου Κύριε» και ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι, το οποίο έμεινε για μια ώρα γελαστό, ενώ το σώμα του για ένα τέταρτο γονατιστό. Ένα ουράνιο φως έλαμψε τότε πάνω από το ιερό λείψανο! Ήταν 3 Ιουλίου του έτους 1812. Ήταν μόλις 25 ετών.
Το σώμα του Αγίου νεομάρτυρα το αγόρασαν οι Χριστιανοί και το έθαψαν αρχικά στη νήσο Πρώτη, στα Πριγκηπόνησα. Αργότερα μεταφέρθηκε από τον Ευρυτάνα λόγιο κληρικό Κύριλλο Καστανοφύλλη στην Ιερά Μονή Προυσού και από εκεί, το 1971, στον ομώνυμο μεγαλοπρεπή ναό του χωριού του, που εγκαινιάσθηκε με τμήμα των ιερών λειψάνων του και τον οποίο ανήγειραν οι απανταχού Μεγαλοχωρίτες. Η μνήμη του τιμάται στις 3 Ιουλίου εκάστου έτους.
Απολυτίκιον (Εἰς ἦχον γ’ «Μέγαν εὕρατο…»)
Γέρας τίμιον τῆς ᾿Εκκλησίας, σέλας ἔνθεον Εὐρυτανίας, νεομαρτύρων νεώτερον καύχημα, ἐν τῇ ἀσκήσει Χριστὸν ἐπεπόθησας καὶ μαρτυρίῳ Θεὸν ὡμολόγησας. Αὐτόν, ἅγιε ὁσιομάρτυς Γεράσιμε, πρεσβείαις τῆς Θεομήτορος, ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Πηγή : kimintenia.com
Στήν Ιερά Μονή μας σήμερα Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου, ετελέσθη Αρχιερατικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος τού Σεβασμιωτάτου Πατρός καί Καθηγουμένου, Μητροπολίτου Ταλαντίου καί Λοκρίδος κ.κ. Νεκταρίου, τού Θεοφιλεστάτου Επισκόπου κ.κ. Πολυκάρπου, τών Ιερέων καί Διακόνων τής Μονής μας.
Ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα
