Βγήκε ο γεωργός για να σπείρει το σπόρο του.
Καί κει που αυτός έσπερνε, άλλα σπειριά πέσανε πάνω στο δρόμο καί καταπατήθηκαν από τούς διαβάτες καί τα έφαγαν τα πουλιά τού ουρανού·
καί άλλα σπειριά πέσανε πάνω στίς πέτρες καί μόλις φύτρωσαν ξεράθηκαν, γιατί εκεί δεν είχε δροσιά·
κι άλλα σπειριά πέσανε στα αγκάθια και τ' αγκάθια φύτρωσαν μαζί τους και τα έπνιξαν κι άλλα σπειριά πέσανε στην καλή γη και φύτρωσαν κι έδωκαν καρπό το ένα εκατό.
Κι επάνω σε τούτα ρωτούσαν οι μαθητές τον Κύριο κι έλεγαν τι να εννοεί αυτή η παραβολή;
Κι εκείνος είπε· Σε σας είναι δοσμένο να μάθετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, ενώ στους άλλους η διδασκαλία γίνεται με παραβολές, για να κοιτά ζουν και να μη βλέπουν και να ακούν και να μη καταλαβαίνουν. Κι ακούστε τώρα εσείς τι εννοεί η παραβολή.
Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Και δρόμος, όπου πάνω σ' αυτόν έπεσε ο σπόρος, είναι εκείνοι που άκουσαν, ύστερα έρχεται ο διάβολος και παίρνει το λόγο απο την καρδιά τους, για να μη πιστέψουν και σωθούν.
Και πέτρες, όπου πάνω σ' αυτές έπεσε ο σπόρος, είναι εκείνοι που όταν ακούσουν, δέχονται το λόγο με χαρά, αλλά αυτοί δεν έχουν βάθος για να ριζώσει ο λόγος· πιστεύουν προς ώρας και στον καιρό του πειρασμού τα παρατούν και φεύγουν.
Κι αγκάθια, όπου σ' αυτά έπεσε ο σπόρος είναι αυτοί που άκουσαν το λόγο, αλλά πνίγονται απ ο τις μέριμνες του πλούτου και τις ηδονές του βίου και δεν κάνουν προκοπή.
Και καλή γη, όπου μέσα της έπεσε ο σπόρος, είναι αυτοί, που άκουσαν το λόγο, τον φυλάγουν σε καλή και αγαθή καρδιά και καρποφορούν με υπομονή. Λέγοντας αυτά, τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει».
Πηγή : paroutsas.jmc.gr
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στην σημερινή περικοπή μάς περιγράφει την παραβολή τού Καλού Σπορέως.
Την ερμηνεία αυτής της παραβολής την δίνει ο ίδιος ο Χριστός. Μάς λέει ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός, επομένως, είναι ο ίδιος ο Θεός, ο ίδιος ο Χριστός.
Σποριάδες και σήμερα είναι οι Ιερείς που κηρύττουν και διδάσκουν το Ευαγγέλιο. Σποριάδες είναι και οι Χριστιανοί γονείς, οι οποίοι οφείλουν να μεταφέρουν στά παιδιά τους την πίστη, να τά αναθρέψουν κατά τον χριστιανικό τρόπο, να τά γνωρίσουν με τον Θεό, να τούς ενισχύσουν το θρησκευτικό φρόνημα, να καλλιεργήσουν τίς καρδιές τών παιδιών, καί να τά συνδέσουν με τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Τα διάφορα είδη της γης, στην οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι, ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού, και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος.
Έτσι ο δρόμος της παραβολής, αντιστοιχεί στους ανθρώπους εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού, αλλά ευθύς αμέσως έρχεται ο διάβολος μέσω πειρασμών, και παίρνει από την καρδιά τους τα θεϊκά λόγια, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν.
Οι πέτρες πάλι, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με χαρά ακούν και δέχονται τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχουν πνευματικές ρίζες, και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια, και μαραζώνουν πνευματικά.
Τα αγκάθια, μάς λέει ο Χριστός, είναι οι βιοτικές μέριμνες, και οι ηδονές και ο πλούτος, που μας απασχολούν καθημερινώς, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε το λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά καταπνίγεται μέσα μας και δεν καρποφορεί.
Και τέλος, η αγαθή γή είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με όλη τους την καρδιά και με αγαθή προαίρεση ακούν το λόγο του Θεού, και τον διατηρούν μέσα στην καρδιά τους και καρποφορούν με υπομονή.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, ότι όλοι μας ως άνθρωποι, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ανήκουμε σε ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, από αυτούς που ο Κύριος παρουσιάζει σήμερα, αλλά ενίοτε βρισκόμαστε πότε στη μία πνευματική κατάσταση, πότε στην άλλη. Και τούτο, επειδή η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας και επειδή ως άνθρωποι, άλλοτε πέφτουμε και άλλοτε σηκωνόμαστε, άλλοτε αγωνιζόμαστε με ζέση και άλλοτε απελπιζόμαστε και αδρανούμε στα πνευματικά.
Γι’ αυτό και ο Χριστός, στο τέλος των λόγων Του, μάς μιλά για την υπομονή. Χωρίς φροντίδα, επιμέλεια, πίστη, αγώνα, καί κυρίως χωρίς υπομονή, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος πνευματική στις καρδιές μας.
Γι’ αυτό και σήμερα, με αφορμή την παραβολή του Σπορέως, καλούμαστε όλοι μας, να εξετάσουμε τα μύχια της καρδιάς μας και να δούμε, πρώτα απ’ όλα εάν πράγματι η καρδιά μας διαθέτει την αγαθή προαίρεση να ακούσει τον λόγο του Θεού, και στη συνέχεια, αν έχουμε την διάθεση να αγωνιστούμε για να τον κάνουμε πράξη στη ζωή μας.
Μέσα στο θόρυβο του κόσμου, συχνά ξεχνάμε να ακούσουμε και να σκεφτούμε τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Πολύ λίγοι από εμάς δυστυχώς, παρόλο που λεγόμαστε χριστιανοί, αφιερώνουμε έστω ελάχιστο χρόνο για τον Χριστό, και για την πνευματική ωφέλεια της ψυχής μας. Άλλοτε πνιγμένοι από τις βιοτικές μέριμνες, βάζουμε σε τελευταία μοίρα τον Θεό και την πνευματική μας καλλιέργεια, και αναλώνουμε όλη τη ζωή μας σε εφήμερα και υλικά πράγματα. Άλλες φορές πάλι, ενώ θέλουμε να αγωνιστούμε, μας λείπει η υπομονή, και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια, και μένουμε στάσιμοι και άγονοι πνευματικά.
Είναι χρέος μας, αν θέλουμε και στή νέα γενιά μας, να φυτευτεί στην ψυχή τους ο Λόγος του Θεού, να την καλλιεργήσουμε σωστά και να τους μεταλαμπαδεύσουμε τις αξίες της πίστης μας, αλλά και τον τρόπο ζωής του ίδιου του Χριστού όπου καλούμαστε όλοι να ακολουθήσουμε.
Ας στρέψουμε τα βλέμματα μας προς το εσωτερικό της καρδίας μας, και ο καθένας μας ας εντοπίσει την αδυναμία του, το πάθος του, την έλλειψη του. Και αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας πάρουμε την απόφαση να γίνουμε χωράφι του Θεού.
Να αφήσουμε να σπαρεί στην καρδιά μας ο λόγος του Θεού, να ευνοηθεί από την Χάρη Του, από την λατρευτική ζωή, από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Να κάνουμε τον αγώνα μας, για να επιτύχουμε το ποθούμενο, τον εκατονταπλασίονα καρπό, τον αγιασμό μας, καί την σωτηρία μας.
Πηγή : imtamasou.org.cy