Ευαγγέλιο Κυριακής ΙΑ' Ματθαίου

Γι’ αυτό ομοιώθηκε η βασιλεία των ουρανών με έναν άνθρωπο βασιλιά, ο οποίος θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του.

Και όταν αυτός άρχισε να το κάνει, έφεραν προς αυτόν έναν οφειλέτη δέκα χιλιάδων ταλάντων. Μην έχοντας όμως αυτός να τα αποδώσει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, και να αποδοθούν τα χρήματα.
Έπεσε λοιπόν ο δούλος και τον προσκυνούσε λέγοντας: «Μακροθύμησε προς εμένα, και όλα θα σου τα αποδώσω». Τον σπλαχνίστηκε τότε ο κύριος εκείνου του δούλου και τον απόλυσε και του άφησε το δάνειο.
Όταν όμως εξήλθε εκείνος ο δούλος, βρήκε έναν από τους σύνδουλούς του που του όφειλε εκατό δηνάρια και, αφού τον κράτησε, τον έπνιγε λέγοντας: «Απόδωσε ό,τι μου οφείλεις». Έπεσε, λοιπόν, στα πόδια του ο σύνδουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: «Μακροθύμησε προς εμένα, και θα σου τα αποδώσω». Εκείνος δεν ήθελε, αλλά πήγε και τον έριξε στη φυλακή, ωσότου αποδώσει το οφειλόμενο.
Όταν είδαν λοιπόν οι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν πάρα πολύ και ήρθαν και εξήγησαν λεπτομερώς στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε, τον προσκάλεσε ο κύριός του και του λέει: «Δούλε κακέ, όλη την οφειλή εκείνη σου άφησα, επειδή με παρακάλεσες.
Δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις το σύνδουλό σου όπως κι εγώ σε ελέησα»; Και οργίστηκε ο κύριός του και τον παράδωσε στους βασανιστές, ωσότου αποδώσει όλο το οφειλόμενο χρέος. Έτσι και ο Πατέρας μου ο ουράνιος θα κάνει σ’ εσάς, αν δεν αφήσετε τις αμαρτίες καθένας σας στον αδελφό του μέσα από τις καρδιές σας.

Η σημερινή παραβολή του θέλει να μας δείξει πόσο σπλαχνίζεται και συμπονεί ο Θεός τους αμαρτωλούς και πόσο πρόθυμα παρέχει την άφεση των αμαρτιών σε αυτούς που μετανιώνουν για τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Μας παρουσιάζει τη σημασία της συγγνώμης. Εκείνος που επιστρέφει στο Θεό με ειλικρινή μετάνοια, δέχεται τη συγχώρηση του Θεού για όλες τις αμαρτίες του.

Ο Κύριος ταυτίζει την έλλειψη συγχωρητικότητας προς τον συνάνθρωπο με την πονηρία. Η πονηρία αποτελεί σύμπτωμα του εγωισμού και εκλείπει από τον άνθρωπο λόγω του ότι εκλείπει η αγάπη από αυτόν. Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν μιμείται την μακροθυμία του Κυρίου του, δεν φέρεται με τον ανάλογο τρόπο προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του. Ενώ παρακαλούμε το Θεό να μας συγχωρήσει για τις αμαρτίες μας, εμείς δεν συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας για κάποια αδυναμία ή λάθος του που μπορεί να μας έβλαψε, η να μας στεναχώρησε.

Ζητούμε την ευσπλαχνία του Θεού, όμως εμείς επιδεικνύουμε σκληροκαρδία και μίσος προς το συνάνθρωπό μας λόγω του ότι το μίσος και η οργή δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε το αμάρτημα που έπραξε ο αδελφός μας. Γινόμαστε σκληρόκαρδοι και κριτές κυρίως και ζητούμε την παραδειγματική του τιμωρία. Αυτά όλα όμως δεν αρμόζουν σε ένα χριστιανό. Ο χριστιανός πρέπει να είναι μακρόθυμος, να υποχωρεί ενώπιον της οργής, του θυμού και της κακίας, να ανέχεται τον άλλο με τις αδυναμίες του γιατί κανένας δεν είναι τέλειος, ούτε και πρόκειται να μην σφάλλουμε στη ζωή μας.

Η σημερινή παραβολή αποτελεί μια αφορμή, ένα έναυσμα για να αναθεωρήσουμε και να κάνουμε μια αυτοκριτική στη στάση που επιδεικνύουμε τόσο προς το Θεό όσο και προς τον συνάνθρωπό μας. Μας θυμίζει την άφεση που μας χαρίζει ο Θεός και τη συγγνώμη, που εμείς αρνούμεθα στους συνανθρώπους μας. Και όμως ο Χριστός μας τονίζει να συγχωρούμε. Πόσες φορές να συγχωρούμε ρώτησε ο Απόστολος Πέτρος τον Κύριο «έως επτάκις;». Και ο Κύριος του απάντησε λέγοντάς του «οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις ἀλλὰ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά».

Χωρίς τη δύναμη της συγγνώμης καμία ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να σταθεί. Ούτε φιλία, ούτε συνεργασία, ούτε γάμος, ούτε οικογένεια, ούτε ακόμα και κοινωνία. Η συγγνώμη πηγάζει από την αλήθεια, αλλά είναι δυνατότερη από την αλήθεια.

Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε για να καταλάβουμε ότι ο Θεός θα συγχωρήσει τα δικά μας αμαρτήματα, μόνο όταν εμείς συγχωρούμε τα αμαρτήματα του πλησίον μας. Μόνο έτσι θα γίνει η ζωή μας επίγειος παράδεισος επεκτεινόμενος εις την ατελεύτητο του Θεού δόξα.

Πηγή : Εκκλησία online